Η Τουρκία στην Ευρώπη - Μιά λυπητερή ιστορία

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αντιφωνητής"
(φύλλο 16/12/2008)
____________________________________________


Tην περασμένη Τρίτη παρουσιάστηκε στην Ευρωβουλή η φετινή έκθεση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων για την Τουρκία, από την Ολλανδή Ria Oomen-Ruijten. Παρόντες ήταν και βουλευτές και δημοσιογράφοι από την γείτονα χώρα (που θέλησαν να εισπράξουν την ευρωπαϊκή χλαπάτσα κατά πρόσωπο).
Εν ολίγοις, το μήνυμα προς την Άγκυρα ήταν απογοητευτικό γι’ αυτήν: «Ανησυχία», «λύπη», «απογοήτευση» και άλλες τέτοιες λέξεις διανθίζουν το κείμενο, σημειώνεται η διαρκής επιβράδυνση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, ενώ η προοπτική ένταξης ούτε καν μνημονεύεται! Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί, όταν ακόμη και Ευρωπαίοι αρθρογράφοι - σαν τον Αλμπέρτο Ροσέλι, τον Ντογάν Οζγκιουντέν ή τον Ρόναλντ Μένς - δέχονται απειλές από την Τουρκία όποτε θυμίζουν το Κουρδικό ή την Αρμενική Γενοκτονία; Άλλωστε και η ίδια η τουρκική κοινή γνώμη έχει ήδη μισοξεχάσει τα σχέδια περί ένταξης στην ΕΕ.


«Λύπη» λοιπόν για τη Συμφωνία και το Πρόσθετο Πρωτόκολλο που ακόμη δεν επικυρώθηκαν από την Τουρκική Βουλή και που «αν δεν επικυρωθούν μέχρι τον Δεκέμβριο του 2009 θα υπάρξει σοβαρή επίπτωση στις διαπραγματεύσεις». «Λύπη» για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου. «Λύπη» για το ισχύον άρθρο 301 του Ποινικού Κώδικα που αποτελεί τη βάση δίωξης πολιτικών αντιπάλων. «Λύπη» για τις συχνές απαγορεύσεις σε ιστοσελίδες που «απομακρύνουν την Τουρκία από τις δημοκρατικές, πλουραλιστικές κοινωνίες». «Λύπη» για τη βία και την εχθρότητα κατά των μειονοτήτων, για την ανυπαρξία προόδου σε θέματα πολιτισμικής ετερότητας και προώθησης του σεβασμού των μειονοτήτων.
Τελικά αυτή η ιστορία της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας ήταν πολύ λυπηρή, σκέτο ανατολίτικο μελόδραμα, τύπου Χούλιας. Τελευταίοι φίλοι του μείναμε μόνο εμείς ως χώρα, έστω και με λιγότερο ενθουσιασμό απ’ ό,τι πριν 9 χρόνια (ειδικά τον τελευταίο καιρό, με τα Καστελόρριζα και τα τοιαύτα). Μήπως είναι ώρα να φύγουμε πια κι εμείς από την αίθουσα, αφού «η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί»;
ΠΗΓΗ: ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ